TIME GOES BYE BYE

Hallo. Deze zin lees je nu. Of nu. En nu ben je hier. Zo meteen komt de volgende zin. En voor je het weet is deze zin alweer gedaan. Zo gaat het ook in TIME GOES BYE BYE. Deze voorstelling is nog niet begonnen of ze is alweer gedaan. En dat mag je letterlijk nemen.

In TIME GOES BYE BYE neemt compagnie barbarie het gegeven TIJD onder de loep. Voor volwassenen een evidentie. Voor kinderen een onbegrijpelijke conventie. Het duurt even voor kinderen om op ‘DE TIJD’ vat krijgen.
Het duurt... nu ja... een tijdje…

Volwassenen rennen zich rot in de race tegen de klok die ze zelf hebben ingevoerd. Minuten en uren volgen elkaar op. En hoe ouder je wordt, hoe sneller de jaren.

Voor kinderen duren verjaardagsfeestjes minder lang dan een toiletbezoek en kan je in twee tellen twee dagen verder zijn. Hun tijdsbeleving hangt nauw samen met hoe leuk of saai de tijd verstrijkt. En het is niet slecht om daar ook als volwassene af en toe eens naar terug te grijpen.

Tijd is één van de grote mysteries die de mens al eeuwen bezighoudt. Gedreven door zijn drang om te weten, blijft de mens op zoek naar antwoorden. Op het einde wacht de eindigheid. En dat valt noch voor een kind, noch voor een volwassene te begrijpen.

Het kost tijd om tijd te begrijpen. - Alan Burdick

een greep uit de recensies:

In de fantasie van compagnie barbarie kan alles, zelfs een visueel knappe dans der planeten. Meer dan hun verbeelding en véél feestartikelen hebben ze daarvoor niet nodig. Na eerdere jeugdproducties over ploeter-moeders en feminisme tackelen ze nu ook het thema tijd met een frisse filosofische blik, veel humor en een uitgepuurde transparantie. De zevenplussers lusten er pap van, net als hun ouders. (Filip Thielens – De Standaard)

Clichés frontaal tackelen met visuele en absurde humor is hét handelsmerk van het zootje ongeregeld van compagnie barbarie. Geen jeugdtheater zoals te verwachten en te voorzien dus. (Bruzz)

‘’TIME GOES BYE BYE’ is niet alleen qua opbouw een erg intelligente voorstelling, het speelt ook met het klassieke verloop begin, midden, slot, doordat het de kijker in plaats van een lineaire voorstelling een cirkelvormige structuur biedt. Het einde blendt dus perfect met wat er gebeurt in het begin.  [...] Met ‘TIME GOES BYE BYE’ van compagnie barbarie beleefde ik de tijd van m'n leven.  (Bert Hertogs – concertnews)